وبلاگ تحلیلی یوم الدین

    جنایات تاریخی در حمله اعراب به ایران در زمان خلفای سه گانه ؛ که سنخیتی با اسلام ندارد

  آنچه را که در این نوشتار خواهیدخواند برای خودم نیز بسیار سخت و ناباورانه است،چراکه طی این سالها تاکنون نه در خیل کتب درسی،ونه در جلسات فراوان درس وبحث،نه درمنابر و مدارس و... تاکنون هیچ اشاره ای بدان نگردیده وهم اکنون نیز در صحت وسقم آن تردید دارم ویا بهتر بگویم نمی خواهم باور کنم.اما آنچه مشخص ومبرهن است،این حملات وجنایات وحشیانه و ظالمانه هرچند توسط اعراب وبه نام سپاه اسلام صورت گرفته لیکن بی شک مورد تأیید اسلام محمدی و علوی نبوده و نیست(لا اکراه فی الدین).آنچه غیرقابل تردید است اینکه همه این حملات نه در دوره نبوت پیامبر ونه در عصر ولایت علی وحسنین(امام حسن و حسین) بوده است.آنچه غیرقابل انکار است اینکه در دوره این لشکرکشی ها،نه تنها اهل بیت پیامبر حضور نداشته بلکه خود نیز به نوعی در حصرخانگی و تحت فشار بوده اند.(حضرت علی علیه اسلام بعد از رحلت پیامبر در یک بازی سیاسی کنار گذاشته شد و ایشان برای جلوگیری ازنابود شدن حکومت اسلامی از حق خود گذشت و ناچار خانه نشین شد و تنها در برخی منبر ها و جلسات پرسش و پاسخ حضور پیدا میکرد تا اسلام را از گمراهی نجات دهد و چون دارای منبر بود در برخی موارد به خلفای سه گانه از طریق جنگ نرم مردمی فشار میاورد و برای مردم برخی موارد را روشن میکرد و در برخی موارد به کمک خلفا میپرداخت و فقط به ان ها مشاوره میداد ان هم در صورتی که خود ان ها نزد حضرت علی میآمدند.وگرنه اسلام بعد از پیامبر از مسیر اصلی خود که کرامت انسانی بود کمی خارج شد و درگیر قدرت طلبی و مال اندوزی توسط خلفا شد و ظلم هایی که در این مدت به مردم و مسلمانان و ایرانیان تا اروپاییان شد ناشی از مدیریت برخی فرماندهان حکومتی خلفا بود ) ...

   وقتی به تاریخ رجوع کنیم خواهیم دید: اعراب در بخشهای مختلف ایران نبردهای سخت و طولانی و خونینی داشتند ، و اکثر این نبردها به دستور خلیفه دوم و سوم و لشکریان معاویه بود ، در اواخر دوره امویان(حکومت معاویه-دشمن درجه یک حضرت علی (ع) ) ایرانیان به ائمه شیعه خیلی علاقه پیدا کردند به طوری که طبرستان که روزی مرکز مخالفت با اعراب بود و دژی در مقابل آنان بود به یک پایگاه شیعی تبدیل شده بود! (به دلیل خارج شدن اسلام از مسیر اصلی امامان معصوم که اسلام واقعی را به مردم آموزش میدادند و منبر و جلسات آموزشی داشتند و فعالیت سیاسی میکردند اسلام واقعی را به مردم آموزش میدادند تا بتوانند از طریق اگاهی دادن به مردم ، مردم را از ظلمی که کعاویه و دستگاه های حکومتی غیر مشروع به انان میکنند را ببینند و با اسلام واقعی مقایسه کنند به همین دلیل مردم جذب امامن شیعه میشدند و ظلم حکومت ها را میدیدند و در طول 250 سال حضور معصومین در بین مردم ما در ایان شاهد قیام های زیادی علیه حکومت های بنی امیه و بنی عباس بودیم)

   "در واپسین سالهای شاهنشاهی ساسانی اوضاع کشور آشفته گردید . به طوری که بعد از پادشاهی انوشیروان دادگر ، هرمزد بر تخت نشست و بعد از او خسرو پرویز که این دوره ها به نام دوره های شکوه و جلال ایرانیان نام گرفته است.ولی بعد از آنها در مدت کمتر از4 سال در حدود 12 پادشاه بر تخت نشستند و اوضاع کشور رو به هرج و مرج میرفت . در سال 12 هجری یزدگرد سوم در یک کودتا نظامی توسط افسری به نام رستم فرخزاد بر تخت نشست تا شاید ایران به نظم گذتشه خود بازگردد . ولی یزدگرد جوانی میهن پرست ولی بی تجربه بود که برای پادشاهی لیاقت کافی نداشت . سلطنت او هیچ تاثیری در مرتب کردن اوضاع اجتماعی آن زمان نداشت و ایران به مرز فروپاشی و یا شاید بتوان گفت دور جدیدی از شاهنشاهی که افسران پارتی برای آن مبارزه میکردند قرار داشت .زیرا افسران پارتی در داخل با ارتش یزدگرد مقابله میکردند تا در یک کودتای نظامی به سلسله ساسانیان خاتمه دهند و سلسله جدیدی از پارتیان را روی کار بیاورند . (ساسانیان طوری حکومت کرده بودند که جنبش های داخلی و جنگ داخلی نیز در حال شکل گیری بود)با تمام این تواصیف در سال 11 هجری ابوبکر در مدینه به جای پیامبر نشست و جنگهای خونین را آغاز کرد که با نام "رده" معروف گردید . او همه قبایل مدینه را متحد کرد و همه را در زیر یک پرچم در آورد . خیزشی بزرگی در عربستان آغاز شده بود تا مرزهای عراق و ایران را از آن خود کنند . زیرا عربستان از صحراهای سوزان و گرم و غیر قابل زندگی تشکیل میشد و آنان در آرزوی دست یافتن به مکانهایی سرسبز و آب و علف دار بودند . بخت از ساسانیان برگشته بود و کشور در آستانه تحولی نو و شاهنشاهی جدیدی قرار داشت در سال 12 هجری(12 سال بعد از هجرت پیامبر از مدینه به دلایل سیاسی و تحریم های اقتصادی که قریش بر او وارد آورده بود) "مثی ابن حارثه " به فکر افتاد تا حمایت مدینه را جلب کند و و با ابوبکر مذاکره نماید . او اوضاع آشفته ایران را تشریح کرد و از او خواست تا نیرو در اختیارش گذارد تا به جنوب فرات حمله کند و به نام گسترش اسلام غنایم بسیاری را کسب نماید . به گفته طبری : عربهای از شوکت و قدرت ایرانیان خبر داشتند و میدانستند که آنان ملتهایی هستند که جهان را به زیر سلطه خود در آورده اند . به همین جهت در فکر حمله به ایران نبودند و تنها قصد تصرف شهرهایی از عراق منجمله حیره را کردند . در سال 12 هجری "خالدبن ولید" رهسپار حیره شد و از تمام قبایل درخواست کمک نمود . او در این جنگهای رشادتهایی از خود نشان داد که نام وی را سیف الله گذاشتند ( شمشیر الله ) . به گفته طبری : در میان راه به حیره ،ده های بسیاری برای ایجاد رعب و و حشت به آتش کشیده شد و آنان را ویران نمودند . بعد از ورود به حیره مردم شهر توان مبارزه را در خود ندیدند و قراردادی فی مابین آنان منعقد شد تا سالیانه 190 هزار درهم به مدینه باج پرداخت کنند خالد ابن ولید پس از پیروزی "حیره" و فتح آن شهر به فکر تصرف "مناطق آرامی نشین" عراق افتاد . مردمان آنجا مسیحیان ایرانی بودند که با آرامش زندگی میکردند . وی لشگر بزرگی را روانه آنجا نمود . افسر ارشد شهر برای آنکه حاضر به تسلیم نگردید و حاضر به فرار هم نشده بود تصمیم به زنجیر کردن خود و سربازانش کرد . که این نبرد بعد ها به " ذات السلاسل " مشهور گردید . "طبری" مینوسد خالد پس از کشتن سربازان دربند که در حدود 700 نفر بودند - زنجیر آنان را به عنوان غنیمت برداشت و افسر مافوق را گردن زد . وزن زنجیرها "هزار رطل" گزارش شد که در حدود 450 کیلوگرم بوده است . این جنگ در شهر کاظمه در شمال کویت واقع بود که در آن زمان زیر مجموعه امپراتوری ایران بوده است . این نخسین بار در تاریخ بشریت بود که زنان و مردان ایرانی توسط عربان قتل عام می شدند.(در طول تاریخ عموما رسم بر این بوده شهری اگر تسلیم نمیشد و جنگ را قبول میکرد و مقاومت از خود نشان میداد در صورتی که شکست میخورد با قتل عام مردم شهر یا به برده گرفته شدن ان ها رو به رو میشد.این رسم در حمله چنگیز خان مغول و تیمور لنگ و حتی در جنگ های  امروزی نیز وجود دارد.چون مردم شهر با مخالفت خود نسبت به تسلیم و قبول جنگ به منزله دشمن محسوب میشوند و پس از شکست ممکن است باز هم در اینده دست به شورش و جنگ بزنند برای همین قتل عام (قتل عمومی ) صورت میگیرد یا همگی اسیر میشوند و یا به بردگی گرفته میشوند)

در سال ۶۳۶ میلادی اعراب مسلمان به ایران حمله کردند. بسیاری از ما از جنایت اعراب کم و بیش شنیده ایم. کیست نداند تازیان با ما چه کردند. اما از اسناد و جزئیات این وقایع بی‌ خبریم. . جنایات اعراب در ده‌ها کتاب معتبر بیان شده است که آن را غیر قابل انکار می‌کند. اعرابِ شبه‌جزیرهٔ عربستان در طی گشودن پیاپی شهرهای ایران قساوتی در خور شهرت تاریخیشان بروز دادند. سوزاندن شهر، آتش زدن کتب(که تاریخ نویسان در آن تردید دارند چون در آن زمان بشر هنوز کاغذ را اختراع نکرده بود و بر روی پوست مینوشت و داشتن کتاب خانه های بزرگ لازمه پوست های فراوانی و کشتار فراوانی از دام بود چون از هر پوست 2 تا 3 ورق برای کتاب شاید به دست می آمد)، کشتار مردان و برده‌ گرفتن زنان و کودکان و فروش آنان در بازارهای عربستان  از جمله این جنایت بود. بارها کار بدانجا رسانیدند که  مردان اسیر را می‌کشتند تا جوی خون برانند.ایرانیان در جنگ جلولاء و جنگ نهاوند از خود مقاومت درخشانی نشان دادند. اعراب مسلمان در این جنگ سفاکی و خشونت بسیار. در این جنگ تعداد فراوانی از زنان و کودکان ایرانی به اسارت رفتند و از اموال و غنیمت‌ها؛ چندان نصیب اعراب مسلمان گردید که در هیچ کتابی اندازه ی آن ذکر نشده است. عبدالحسین زرین کوب در کتاب دو قرن سکوت می‌نویسد: فاتحان، گریختکان را پی گرفتند؛ کشتار بی‌شمار و تاراج گیری باندازه ای بود که تنها سیصد هزار زن و دختر به بند کشیده شدند. شست هزار تن از آنان به همراه نهصد بار شتری زر و سیم بابت خمس به دارالخلافه فرستاده شدند و در بازارهای برده فروشی اسلامی ‌به فروش رسیدند؛ با زنان دربند به نوبت همخوابه شدند و فرزندان پدر ناشناخته‌ی بسیار بر جای نهادند.پس از تسلط اعراب نیز ایرانیان هرگز دست از مقاومت در برابر آنان بر نداشتند. درطول سالهای اشغال در برخی شهر‌ها و ولایات ایران؛ اعراب مسلمان با مقاومت‌های سخت مردم روبرو شدند. در اکثر شهرها؛ پایداری و مقاومت ایرانیان بیرحمانه سرکوب گردید . (نکته قابل ذکر اینجا است که اعراب به هیچ وجه از دستورات اسلام در جنگ ها پیروی نمیکردند و غرق در مال اندوزی و دنیا پرستی و قدرت شدند.در اسلام دستور جدی داده شده که مسلمانان هرگز نباید شروع کننده جنگ باشند.پیامبر اسلام برای ترقیب دیگر کشور ها نامه نوشت و جنگ نکرد.در تمامی جنگ ها پیامبر هرگز شروع کننده جنگ نبود و بار ها در جنگ ها تاکید میکرد ما شروع کننده جنگ نخواهیم بود.حضرت علی نیز در دوران زندگی خود در جنگ ها که فرمانده بود به همین سنت پیامبر و اسلام تعصب ویژه ای داشت و با این که برخی فرمانمدهان به او پیشنهاد جنگ میدادند او قبول نمیکرد و میگفت ما شروع کننده جنگ نخواهیم بود.اما در حمله اعراب به ایران ما حضرت علی را در کوفه 25 سال خانه نشین سیاسی میبینیم و خلفای عرب را در حال جنگ و شروع کنندگان جنگ ان هم برای غنیمت های بیشتر.در موضوع اسیر نیز رویه ای که اعراب پیش گرفتند و فرماندهان ان ها داشتند دقیقا خلاف رویه اسلامی است.در اسیلام به مدارا کردن با اسیر به شدت تاکید شده و اسیر دارای حق و حقوقی است که کرامت انسانی دستور میدهد.درست است که در جنگ مسلمانان میتوانند با زن های اسیر شده که در جنگ شرکت کرده اند هم خوابگی کنند اما رویه ای که اعراب طی کردند نشان از کج فهمی ان ها است.ایا آن زن ها در جنگ شرکت داشتند ؟ حال اگر شرکت داشتند اسلام برای رفع نیاز جنسی زن اسیر شده و رفع نیاز جنسی سرباز اسلام اگر چنین دستوری داده، شرایطی دارد که یک مسلمان باید ان را رعایت کند.این که به نوبت هر کدام با یک زن رابطه جنسی داشته باشند کاملا خلاف دستور اسلامی است که اعراب رعایت نکردند!طبق دستور اسلام باید ثسقه خوانده شود و ان زن همسر موقت تنها یکی از مسلمانان خواهد شد و اگر فرزندی از ان رابطه متولد شود سرباز مسلمان وظیفه ی پدری را بر گردن باید بگیرن و همسر خویش را که مادر فرند او است را خرجی ماهانه و سالانه بپردازد و مادر و فرزندش را تامین نماید.نه اینگونه که اعراب مانند حیوان و به دور از کرامت انسانی رفتار میکردند ! تصور میکنید اگر علی علیه السلام بر خلافت بود چنین اتفاقاتی رخ میداد ؟ و اگر رخ میداد علی شمشیر خود را برای اجرا عدالت بیرون نمیکشید و تک تک سربازان خود را قصاص نمیکرد ؟ علی خانه نشین بود و هیچ قدرت سیاسی نداشت،دست او کوتاه از قدرت بود و عدالت گم شده بود)

فتح بحرین ایران و وادار کردن آنان به دادن خراج

در سال 13 هجری ابوبکر فوت میکند و مشاورش عمرابن خطاب با وصیت ابوبکر و بیعت برخی مردم خلیفه مسلمانان می گردد جنایاتی که عمر در تاریخ ثبت نمود برای بشریت تعجب انگیز بود .(شخصیت عمر بسیار شخیت جالب و سیاسی است.خواننده در صورتی که علاقمند است داستان زندی عمر را از اولی که توسط ابوبکر که از دوستانش بود مسلمان شد تا پایان عمرش را تحقیق و مطالعه کند عمق این شخصیت را درک میکند) عمر در سال 13 هجری در ماه رمضان راهی فرات جنوبی شد .ولی بخت یار او نبود زیرا سپهسالار ایران به نام بهمن جازویه لشگری بزرگ برای مقابله با وی آماده ساخت . در این نبرد بیش از 4000 عرب کشته شد و فرماندهان و سربازان عربها به بیابانهای گریختند . در همین حین ایران مشغول درگیری های داخلی بود زیرا افسری به نام فیروزان با هواداران خود مشغول نبرد با رستم فرخزاد بود . بهمن جازویه با کمک مهران به یاری رستم شتافتند تا از کودتای داخلی فیروزان که از پارتیان بود خودداری کنند . طبری ذکر میکند : پارتیان بر ضد رستم و پارسی ها بر ضد فیرزوان نبرد میکردند. عمر با "جریر ابن عبدالله" قراردادی منعقد ساخت تا هر چه زمین در جنوب عراق است و وی بتواند آنان را فتح کند یک چهارمش به تملک خود او و افراد قبیله اش در خواهد آمد و بقیه آن به مدینه تعلق دارد . این وعده عمر قبایلی مانند ( اشعر - همدان - نخع - کنده سکون - جز اینها ) را ترقیب کرد تا به سپاه اسلام در جنوب عراق بپوندند و یکی شوند . در نتیجه در سال 15 هجری لشگری عظیم وارد جنوب عراق شد و در نتیجه آبادیها ویران شد و زمینهای کشاورزی با خاک یکسان شدند

.

منابع :
منابع بسیار است و عموما در متن ذکر شده اما باید خواننده هوشیار باشد و متن ها طوری نخواند که همان برایش حجت باشد.چرا که تاریخ را هر کس هر طور بخواهد نیز میتواند بنویسد و بهتر است کتاب از همه جنبه ها مطالعه شود.برای مثال کتاب دو قرن سکون کتابی است که اکثر دشمنان اسلام به ان تکیه میکنند و از ان روایت میکنند اما خواننده اگر همان کتاب را کامل بخواند به راحتی پس از پایان کتاب در میابد که در کتاب جنایات اعراب ذکر شده ولی در جای جای ان از خدمات فکری و اجتماعی اسلام بسیار سخن گفته شده و حتی در مورد "اگر اسلام نبود" نیز توضیحاتی داده شده در حالی که دشمنان اسلام فقط قسمت هایی از حمله اعراب نشان میدند تا احساسات مخاطب را به بازی بگیرند و از هیجانات او برای رسیدن به مقاصد سیاسی و فرنگی خود علیه کشور و دین مردم استفاده کند که صد البته بار کج هرگز به مقصد نمیرسد ! ان ها از همان کتاب قسمت های خدمات اسلام را هیچ به مخاطبین خود نمیگویند !